Met enige regelmaat voel ik mij - al dan niet terecht - onbegrepen. Ik ervaar zoveel passie bij het tekenen dat het een verlengde van mijn wezen wordt. Als ik zeg dat ik teken dan is vaak de reactie: 'Leuk!' om vervolgd te worden door 'Voor een hobby'. Mijn nekharen gaan dan echt rechtop staan. Met andere woorden zolang het een hobby is ben je er (nog) een van ons dat binnen de consensus kan en mag meedraaien. Maar waag het niet om er je bestaansrecht aan te ontlenen dan ben je ineens een vreemde, een paria.
Voor diegenen die deze gevoelens wel eens ervaren heb ik het volgende korte gedicht geschreven:
Dat wat ik verlang
verveelt
verveelt
Daar waar ik kijk
sluiten de ogen
sluiten de ogen
De consensus beveelt
Niet langer zal zij gedogen
Daar waar ik luister
stilte
Daar waar ik spreek
unheimlich gefluister
Het hart is uitgespeeld
Wat overblijft is kilte
Is er nog mededogen?
Daar waar ik sta
holt men voorbij
Daar waar ik ben
voer ik strijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten