Vergankelijkheid I
woeste bergen van het jonge leven gaan over in het glooien van het even het hoogtepunt geweest verworden tot een uitgestrekte vlakte van de geest en tussen dat alles meandert het water ze trekt een spoor van vroeger tot later en davert voort terwijl het einde nadert in schoonheid berust wordt haar levenslust zonder vrees gestild op zee het is mooie nee, prachtig! geweest
Geen opmerkingen:
Een reactie posten