Faal

Geweldig om te zien dat ik gefaald heb in mijn eigen voornemen om dit vooral een blog der creativiteit te maken.

Lees vooral mijn schrijfsel van 28 decmber 2010. Ja, mensen ook ik doe mee aan de ego strelerij die de huidige mens schijnbaar nodig heeft.

Het gaat er niet om wat je verteld en hoe je het onderbouwt, neen het gaat vooral om virtueel gehoord te worden. Dat niemand daadwerkelijk luistert schijnt de ego van de virtuele schreeuwers geen kwaad te doen. De illusie van de virtuele spotlight is voor haar voldoende.

Alle filosofische inspanningen ten spijt is "Ik denk, dus ik besta" verworden tot "iPod, iPhone, iAm". De VPRO documentaire (bekijk haar hier) laat een portret zien waarin een 'expert' met droge ogen beweert dat je een slaaf van de media bent als je er niet aan meedoet.
Jawel, je leest het goed. Als je ervoor kiest om de laptop uit te laten en niet te gaan tweeten, bloggen of vrienden te vergaren voor facebook, hyves of myass, dan ben je blijkbaar slaafs. Nogal middeleeuws als je het mij vraagt: buig voor de nieuwe media. U kunt niet zonder haar. Zij is uw god. Hoe ironisch kan het worden? Kom op VPRO dat kan beter.

Probleem van de virtuele wereld is dat de waarheid niet op waarde geschat kan worden. Immers, alles kan anoniem geroepen worden. Er is niemand die dat controleert. Dit geldt overigens voor alle media. Wil je meer volgers: bied spektakel. Wil je hogere kijkcijfers: bied spektakel. De waarheid doet er niet toe, maar tegelijkertijd wordt het wel als waar aangenomen. Er is een soort waarheidsdemocratisering aan de gang. De weinige waarheidsvinding dat wel integer plaatsvindt wordt overspoeld met non-informatie waarbij wij ons goed voelen, maar dat we nog geen week kunnen onthouden. Bovendien, morgen weer een nieuw spektakel! 

Het equivalent van het spektakel binnen de politiek is natuurlijk de oneliner. Waarheidsvinding door middel van argumentatie is veel te langdradig voor de mensen thuis. Neen, als politicus moet je kunnen spreken met catchy oneliners anders krijg je niet genoeg volgers. Als je niet over de inhoud spreekt is er geen poging tot waarheidsvinding en hoef je er als politicus ook niet over te verantwoorden. Dat komt mooi uit bij het manipuleren van de horigen.

Het hekelt mij dat dit plezier van de korte termijn beloning de werkelijke waarheidsvinding smoort.

Nieuwsgierig geworden naar dit onderwerp lees dan het boek "Het zijn net mensen" van Joris Luyendijk of bekijk - voor een meer politiek geëngageerde kijk - de docu Dramademocratie.

Rest mij nog te beloven dat mijn volgende ego streling van creatieve aard zal zijn. Beloofd!